فقط زندگی در جهانی را تصور کن که در آن آیینه نباشد . تو درباره ی صورتت خیالبافی می کنی و تصورت این است که صورتت بازتاب آن چیزی است که در درون توست .
و بعد وقتی چهل ساله شدی ، کسی برای اولین بار آیینه ای در برابرت می گیرد .
وحشت خودت را مجسم کن .!
تو صورت یک بیگانه را خواهی دید و به روشنی به چیزی پی خواهی برد که قادر به پذیرفتنش نیستی : صورتِ تو ، خودِ تو نیست .
از کتاب :جاودانگی اثر میلان درا
دل نوشته :
یکی از چیزهایی که واقعا تو زندگیم بدم میاد حضور افراد دورویی تو زندگیم هست که فقط اسم آدم رو با نقاب های مختلف و به روزشون یدک می کشند .
کسایی گاهی اوقات و خصوصا زمانی که دارند شادی و پیشرفتم رو نظاره میکنند ، میتونم حس واقعیشون رو از نگاهشون بخونم .
تنها چیزی که نقاب رو از روی صورت این به ظاهر آدم ها محو میکنه ، زمانه و زمان .
راستشو بخواهید اولین حسی که بعد از دیدن این نگاه ها بهم دست میده ، شاید حس خوبی نباشه ولی وقتی لحظه ای به دلیلش فکر میکنم و می بینم که چه چیزی باعث این نگاه ها شده ، برای ادامه دادن مسیرم مصمم تر میشم .
درباره این سایت